Każdy pies, który do nas przyjeżdża ma swoją historię. Często historie te się powtarzają. Jednak wszystkie biorą się z pazerności i nieodpowiedzialności człowieka. 
Czalucza to kilkuletnia sunia. Kupiona jako szczeniak, oddana jak towar bez jakiegokolwiek zainteresowania ze strony handlarza, który dla zysku ją wyprodukował.
Kupiła ją pewna osoba. Jednego, później drugiego innej rasy (drugi również został od nich zabrany). Jednak opieka nad nimi i obowiązki jej się znudziły i oddała do rodziców na wieś. Wsi spokojna, wsi wesoła, krówki, kurki i komórka w której trzymane były psy. Wypuszczane na podwórko, żeby sobie pobiegały, wszak miały gdzie. No biegały nudząc się przeokropnie. Znajdowały sobie więc zajęcie, pobiegły na wieś, poganiały samochody, pogoiły kurę, jedną, drugą, którą później zagryzły. I to już było dla gospodarzy za dużo. Coś trzeba z nimi zrobić. Córka przestała interesować się pieskami, wszak problemu się pozbyła. Z reszta w międzyczasie przeprowadziła się do Warszawy a tu, zgodnie z postepującą modą aby czuć się lepiej trzeba mieć małego białego pieska a nie skundloną za dużą w porównaniu do mikroskopinych rozmiarów psów znajomych „czalucze”. „Jak szybko się ich nie pozbędziemy, trzeba będzie załatwić sprawę inaczej” – usłyszeliśmy przez telefon. W międzyczasie do ludzi zgłosiło się kilka osób, którzy szczególnie dopytywali się o posiadane przez nich macice. Bo jak jest macica u ładnie wyglądającego pieska to jest hajsiwo  z produkcji kolejnych, modnych, ślicznych na zdjeciach pieskach.
Tym sposobem Czalucza trafiła do nas. Uratowana od nieodpowiedzialnych ludzi, uratowana od klatki, w której mogłaby spędzić całe życie rodząc. 
Jest bardzo delikatną i nieśmiałą sunią i na razie uczy się nowego, normalnego już życia. Jako pies, którego potrzeby należy spełnić od początku do końca biorąc za niego odpowiedzialność.