Wilczek mieszka u nas już bardzo długo. I zapewne będzie mieszkał do końca. Mimo, iż jest cudownym psem, kochanym i słodkim to nikt nie chce go, bo ….

Wilczek mieszkał kiedyś na wsi. Miał swojego pana, który na trzeźwo nie potrafił funkcjonować. Miał też dom, a raczej całą wieś i ulice, które zwiedzał i samochody, które go omijały. Ale jeden go nie ominął. Potrącił i zostawił na poboczu. Wszak to … „tylko pies”. Poobijany i cierpiący Wilczek resztkami sił kulejąc doczłapał się do domu i położył przed wejściem. Jego tylna łapka była cała połamana. Trzeźwiejący pan zobaczył krew i stwierdził, że „pies się wyliże”. Okazał jednak akt miłosierdzia i naszprycował psa … Apapami. Nie wiemy jak Wilczek przeżył tak silne, zakazane dla psów leki, ale udało mu się. Połamana łapa się zrosła i Wilczek biegał po wsi dalej. Tym razem kulejąc.

Pan umarł. Spadkobiercy szybko podzielili między sobą atrakcyjną ziemię, a Wilczka wyrzucili. Chłopak przyszedł do naszej wolontariuszki, która znając psa od lat zlitowała się i udzieliła mu schronienia.

Zaczęłyśmy od chirurga. Czy stare złamanie i wiszącą bezwładnie łapę da się naprawić? Niestety. Brak natychmiastowej reakcji nietrzeźwego i niezbyt przejmującego się losem psa Pana spowodowały, że łapa musiała zostać amputowana. Dodatkowo Wilczek kaleczył się opierając swój ciężar ciała na wiszącym kikucie.

3 lata ogłoszeń. 3 lata pokazywania psa na piknikach i obserwowania reakcji ludzkich. Po 3 latach bezskutecznego poszukiwania domu zrezygnowałyśmy wciąż utwierdzając się w przekonaniu, że kalekich i zwykłych psów ludzie nie chcą. Kalekie i brzydkie psy są skazane na życie za kratami. Nielicznym udaje się przyjść i zapukać do Ani, która Wilczka mieć będzie już zawsze.